پروردگار آنها را نیز در همان بیابان با همان بیمارى نابود ساخت. مدت ها از این جریان گذشت و «حزقیل» یکى از پیامبران بنى اسرائیل، از آنجا عبور نمود و از خدا خواست آنها را زنده کند، خداوند دعاى او را اجابت نمود و آنها به زندگى بازگشتند.
خداوند مى فرماید: «آیا ندیدى کسانى را که از خانه خود از ترس مرگ فرار کردند در حالى که هزاران نفر بودند» (أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذینَ خَرَجُوا مِنْ دِیارِهِمْ وَ هُمْ أُلُوفٌ حَذَرَ الْمَوْتِ).
پس از آن به عاقبت کار آنها اشاره کرده، مى فرماید: «خداوند به آنها فرمود: بمیرید» (فَقالَ لَهُمُ اللّهُ مُوتُوا)، و به آن بیمارى که آن را بهانه قرار داده بودند مُردند.
«سپس خداوند آنها را زنده کرد» تا ماجراى زندگى آنان درس عبرتى براى دیگران باشد (ثُمَّ أَحْیاهُمْ).
جمله «ثُمَّ أَحْیاهُمْ» اشاره به زنده شدن آن جمعیت، پس از مرگ است و همان گونه که عرض کردیم، به دعاى «حِزقِیل» پیامبر، صورت گرفت، و از آنجا که بازگشت آنان به حیات، یکى از نعمت هاى روشن الهى بود، (هم از نظر خودشان، و هم از نظر عبرت مردم) در پایان آیه مى فرماید: «خداوند نسبت به بندگان خود احسان مى کند، ولى بیشتر مردم، شکر او را به جا نمى آورند» (إِنَّ اللّهَ لَذُو فَضْل عَلَى النّاسِ وَ لکِنَّ أَکْثَرَ النّاسِ لایَشْکُرُونَ).
نه تنها این گروه، بلکه همه انسان ها مشمول الطاف و عنایات و نعمت هاى اویند.
جمعى از بنى اسرائیل که همراه موسى(علیه السلام) به کوه طور رفتند که در آیات 55 و 56 سوره «بقره» آمده است. و داستان «عذیر» و «ارمیا» که در آیه 259 همین سوره آمده است. دانشمند معروف شیعه مرحوم «صدوق» نیز به آیه 243 سوره «بقره» براى امکان مسأله رجعت استدلال کرده، مى گوید: یکى از عقاید ما اعتقاد به رَجْعَت است (که گروهى از انسان هاى پیشین بار دیگر در همین دنیا به زندگى باز مى گردند).(1)
 

1. تفسیر نمونه، جلد 2، صفحه 261.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: